XIII Ogólnopolski
Poznań, 1-2 grudnia 2023
Konkurs Pianistyczny im. Tadeusza Szeligowskiego powołany został do życia w dniach 8-9 listopada 1996 r. w Poznaniu, z okazji 100 rocznicy urodzin T. Szeligowskiego. Jego pomysłodawczynią była st. wykł. Ditmara Śniechota-Ogłoza z Akademii Muzycznej w Poznaniu. Konkurs ma charakter ogólnopolski. Od początku aż do dnia dzisiejszego organizuje go Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I st. nr 2 im. Tadeusza Szeligowskiego. Czyni to przy współpracy Władz Miasta Poznania oraz Centrum Edukacji Artystycznej.
W poszczególnych latach Konkurs nieco zmieniał swoje założenia. Początkowo przesłuchania odbywały się w dwóch grupach (do lat 13 i do lat 15 – pierwsze dwie edycje), przy czym grupa starsza zobowiązana była do wykonania utworów w dwóch etapach. Regulamin kolejnych edycji nieco rozszerzył uczestnikom wymagania repertuarowe. Jednocześnie Konkursy, którym od trzeciej edycji przewodniczy prof. Anna Wesołowska-Firlej (Akademia Muzyczna w Łodzi), odbywały się już jednoetapowo i w ramach jednej grupy (do lat 13). Od VII konkursu w roku 2011 powrócono do formuły dwóch grup i jednego etapu przesłuchań. Ogółem we wszystkich edycjach Konkursów Pianistycznych im. T. Szeligowskiego w Poznaniu udział wzięło 273 uczniów szkół muzycznych z całej Polski, których wykonawstwo – kierując się opiniami przewodniczącej jury prof. Anny Wesołowskiej-Firlej oraz pedagogów i obserwatorów Konkursu – ocenia się jako bardzo wysokie.
Tadeusz
Szeligowski
Kompozytor i pedagog. Urodzony 13 września 1896 we Lwowie, zmarł 10 stycznia 1963 w Poznaniu. W osiemnastym roku życia ukończył (z odznaczeniem) gimnazjum klasyczne i Galicyjskie Konserwatorium Muzyczne we Lwowie, gdzie uczył się gry na fortepianie w klasie Viléma Kurza oraz teorii muzyki u Stanisława Niewiadomskiego.
Tadeusz Szeligowski był w swoim czasie entuzjastą nowej muzyki. Podczas I wojny światowej zafascynowała go muzyka Debussy’ego i pod jej wpływem uznał się za “wiecznego niewolnika nowej muzyki”. Na muzyczne nowości pozostał zawsze otwarty, choć sam w swojej twórczości przeszedł na pozycje istotnie konserwatywne, a przynajmniej eklektyczne. Jeszcze przed II wojną światową głosił pogląd, że muzyka – także współczesna – powinna być przeznaczona dla wszystkich, wobec czego nowatorstwo i eksperyment powinny mieć granice określone możliwościami percepcyjnymi zwykłych słuchaczy. “Dzieło powstające w oderwaniu od tradycji jest dzieckiem już od chwili poczęcia martwym” – mawiał swoim studentom w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Ale w roku 1961 powołał do życia Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej “Poznańska Wiosna Muzyczna”, gdzie miała być prezentowana muzyka nowa we wszystkich jej przejawach, również tych całkiem awangardowych.
